De Dragers
Niet zo lang geleden recenseerden we het boek ‘Baren buiten de box’ dat Daan Borrel samen met Bahareh Goodarzi schreef. Toen we dus dit boek tegen kwamen van Daan Borrel, waren we hier bij De Kraamvogel wel geïntrigeerd. Het is een roman, en meestal recenseren we meer informatieve boeken. Maar het ging over zwangerschap en alles eraan gerelateerd, dus we vroegen aan de uitgever een recensie-exemplaar dat al snel in onze brievenbus lag.
In het boek lopen 3 verhalen door elkaar, elk geschreven in een andere stijl.
Je begint met het verhaal van Maria, een net bevallen advocate, die weer aan de slag gaat en meteen een case krijgt over een jonge vrouw die overleed tijdens haar bevalling. In de stukken van Maria wordt je meegenomen in hoe het voor haar is om na de bevalling weer aan het werk te gaan en haar kind naar de opvang te brengen, doorspekt met het verhaal van de familie van de overleden mama. De schrijfstijl in de delen over Maria is nog redelijk ‘normaal’, hoewel alle conversaties uiterst rechts op de pagina’s staan.
Dan lees je over Sanae. Zij zoekt na de geboorte van haar dochtertje een manier om met haar verleden om te gaan. De delen over Sanae waren voor mij moeilijk leesbaar. Hier schrijft Daan in een doorlopende tekst zonder punten of hoofdletters. Lastig voor mij om te lezen.
Vita is het derde personage. Zij leeft in 2035 en draagt een kindje voor een homokoppel. In haar delen lees je hoe ze zich voelt met “iemand” in haar buik. Is dit kind een deel van haar, of net niet? De schrijfstijl is ook hier weer wat experimenteel. Het is in het midden gecentreerd, en leest wat als ‘spoken word’.
De verhalen van de 3 vrouwen zijn interessant, en op ’t einde verweven ze met elkaar. Mooi. Maar die verschillende en voor mij vaak niet-zo-toegankelijke schrijfstijlen maakten het toch een uitdaging om het boek uit te lezen.
Conclusie: zeker een fijne roman over het moederschap, maar je moet van experimentele schrijfstijlen houden om er ten volle van te kunnen genieten.
