19 februari 2016. Ik neem deze foto van een prachtige zonsopgang over een mistige wei terwijl ik onderweg ben naar het werk en post deze op mijn sociale media. Wat niemand weet, maar wat wel mijn kleine geheimpje is, is dat jij onderweg bent. Onverwachts. Na bijna 10 jaar van hoop, wanhoop, geluk en intens verdriet.
Een moeilijke en gecompliceerde zwangerschap later lig je in mijn armen. Ons groot wonder. Zo bijzonder.
8 november 2018. Ik voel me moe en misselijk. Mijn man suggereert dat ik misschien toch maar eens een zwangerschapstest moet doen. Ik gedraag me volgens hem net zoals toen ik zwanger was van onze zoon. Ik doe het om hem gerust te stellen, want een 2e keer zo’n groot geluk meemaken zal ons wel niet gegund zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik niet zwanger ben, maar gewoon een buikgriepje doormaak.
Als ik 2 streepjes zie neem ik toch maar de handleiding van de test erbij. Ben ik zwanger? Echt? Een paar maanden later krijg ik een herinnering op mijn sociale media van een foto die ik 3 jaar geleden had gepost. Ik post ze opnieuw, met net hetzelfde woord erbij als toen: “Onderweg”. Opnieuw dezelfde dubbele betekenis. Deze keer loopt alles goed.
Nu is het wachten. Wachten tot jij er bent. Ons 2e groot wonder. Zo bijzonder.
