Mijn lichaam. Mijn baby. Mijn keuzes.
Een boek met zo’n titel, dat triggert ons bij De Kraamvogel! Ik denk dat ons team van 6 vrouwen zich best feministisch mag noemen, in de zin van strijdend voor gelijke rechten en gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Feminisme kijkt kritisch naar ongelijke (machts)verhoudingen tussen man en vrouw en streeft naar gelijke rechten en ‘gender equality’.
Milli Hill bekijkt in dit boek de rechten van vrouwen in de geboortezorg en de bevalcultuur. En daarbij heeft ze het zeker ook over onrechten. Deze schrijft ze vaak toe aan het heersende culturele patriarchaat. Vrouwen worden tijdens zwangerschap, bevallen en kraamtijd vaak als makke schapen behandeld, die zelf geen stem en klaarblijkelijk geen eigen verstand meer hebben. En dit niet alleen door mannen, laat ons niet in die val trappen. Het gaat eerder over de heersende cultuur. Ze kijkt daarvoor ook in de geschiedenis, om te ontdekken hoe het zo ver is kunnen komen.
Ze haalt aan dat in de vierde (huidige) feministische golf er weinig aandacht is aan de bevalling. In een wereld waarin gestreefd wordt naar gelijke rechten van man en vrouw, kan het bijzondere aandacht geven aan bevallen als vrouwenzaak net als ouderwets worden beschouwd. Het streven naar een natuurlijke bevalling kan als de ultieme daad van vrouwenkracht worden beschouwd, maar anderzijds zijn er feministische stromingen die een zeer gemedicaliseerde bevalling juist als belichaming van gelijke rechten zien. Een natuurlijke bevalling wordt dan gezien als een ‘patriarchaat met een rokje aan’. Milli Hill is van mening (en ik sluit me er zeker bij aan) dat deze houding, dat vrouwen die kiezen voor een natuurlijke bevalling gehersenspoelde idioten zijn, problematisch is.
De retoriek dat alles OK is “als het kind maar gezond is” klopt niet. Bij navraag blijken meer koppels te kiezen voor het leven van de vrouw dan voor dat van het ongeboren kind. En toch wordt deze taal maar al te vaak in de bevalkamers gebruikt om de barende vrouw in houdingen en posities te duwen die zij echt niet wil. Dit draagt bij aan het groot aantal postpartumdepressies en post-traumatische stress syndromen die we nu zien bij prille moeders! “Als het kind maar gezond is”, zet de traumatische ervaringen van heel wat moeders gewoon opzij als onbetekenend.
Een mooi kader dat in het boek gegeven wordt, is de “gebroken keten van wijsheid”. Milli Hill geeft het fenomeen dat vrouwen in onze tegenwoordige tijd nog nooit een bevalling hebben meegemaakt, nog nooit een pasgeboren baby hebben vastgehouden of borstvoeding van dichtbij hebben gezien, deze naam. Voor mij dekt die helemaal de lading. Hoe kan iets dat je nog nooit van dichtbij meemaakte vanzelfsprekend worden? Zoals Milli het schrijft: Is het niet de hoogste tijd om te stoppen met elke keuze die een vrouw maakt, of het nu een natuurlijke bevalling is of een geplande keizersnede, een epidurale of hypnose, flesvoeding of borstvoeding, een negatieve draai te geven?
In De Kraamvogel staan we voor zelfbeschikkingsrecht en een geïnformeerde eigen keuze van de moeder (in spe), haar partner en hun gezin! Om zwangeren te laten stilstaan bij wat zij zelf willen, gebruiken wij het BRAINS model. Ook in dit boek kom je dit model tegen. Wanneer een vrouw en haar partner breed geïnformeerd zijn en hun keuze maakten, moet deze keuze gerespecteerd en ondersteund worden. En boeken zoals dit sterken ons daar alleen maar in!
Meer info over rechten in de geboortezorg: Samen voor een respectvolle geboorte – Facebookgroep.
Milli Hill
Uitgeverij Samsara, 2020
ISBN 978 94 92995 74 2
Mijn lichaam. Mijn baby. Mijn keuzes.
