Met het vallen van de bladeren en de komst van november, met feestdagen als Allerheiligen, Allerzielen, Dia de los Muertos, komt het thema loslaten, maar ook rouwen naar de voorgrond.
Wanneer we “rouwen” opzoeken in het woordenboek, vinden we hetvolgende:
"rou·wen (rouwde, heeft gerouwd)": 1 berouwen 2 droefheid voelen 3 in de rouw zijn
Rouwen is echter zo veel meer.
Rouwen kent ontzettend veel vormen.
Rouwen is met pijn in het hart loslaten.
Rouwen is rauw.
Rouwen is missen.
Rouwen is loslaten.
Rouwen is afscheid nemen van een dierbare die er was. Van dat prachtige sterrenkindje. Het verlies van een prille zwangerschap.
Rouwen is een gelaagd woord, dat verder gaat dan enkel het verlies van een dierbare.
Het gevoel van rouwen, overvalt ons wanneer we een belangrijke levensfase afsluiten en een nieuwe deur openen. Moederrouw, het verdrietige gevoel dat je overvalt wanneer je met weemoed denkt aan het leven dat je had alvorens je baby er was. Rouwen om een onbeantwoorde kinderwens. Rouwen om die bolle buik, die plots erg leeg aanvoelt. Rouwen om dat derde kindje dat er niet meer zal komen, omdat het gezin compleet is voor je partner. Ook dan mag rouwen er zijn.
Iedereen rouwt op zijn eigen, unieke manier, gekleurd door culturele waarden en normen, je eigen unieke historie. Maar het gevoel waarmee rouwen gepaard gaat, dat is universeel. Dat verbindt ons.
