Dit is het verhaal van Anna, uit het leven gegrepen en de moeite om even door te lezen.

Op vrijdagnamiddag zit er een mailtje in de mailbox van www.zwangerinantwerpen.be van Anna. Het is een vraag om hulp. Ik schrik van haar verhaal. Anna is 16 jaar, in België zonder ouders, zonder wettige verblijfsdocumenten en ze denkt al 8 maanden zwanger te zijn. Wat nu?

Ik reageer onmiddellijk en spreek maandag met haar af. Het hele weekend spookt ze door mijn hoofd. We ontmoeten elkaar in een koffiebar. Ik trakteer. Ze zit er wat onwennig bij. Ik stel veel vragen en zo komt ze wat los. Ze spreekt vloeiend Nederlands. Ze woonde jaren in België, maar werd een jaar geleden met haar gezin uitgewezen. Terug naar Georgië. Ondertussen kwam ze nog op bezoek in België bij haar verloofde en zijn ouders. Terug thuis bleek ze zwanger… Ongehuwd, in een moslimgezin. Ze vreesde dat dat niet zou aanvaard worden door haar familie, dus ze zweeg. Ze vertelde het wel tegen de vader van haar kindje, maar hij wil niets meer met haar te maken hebben. Hij is bang voor de reactie van zijn ouders.

Na 6 maanden vertrok ze thuis en kwam ze terug naar Antwerpen. Hier logeert ze bij een vriendin.

Ik ben de eerste met wie ze kan delen dat ze zwanger is. De eerste met wie ze haar blijdschap, maar ook haar zorgen deelt. Acht lange maanden droeg ze de zwangerschap alleen, letterlijk en figuurlijk.

Van alle vragen die je aan een kersverse ouder kan stellen, rolt “Slaapt je baby al flink?” frustrerend vaak over de lippen. Alsof de obsessie met nachtrust in onze hectische samenleving nog niet groot genoeg is. De sarcast in mij zou het liefst met een afgestreken gezicht antwoorden dat mijn vijf weken oude dochtertje uiteraard al de volle acht uur doorslaapt zonder een kik te geven, en dat ik barst van de energie. Het alternatief is toegeven dat de onderbroken nachten best vermoeiend zijn, om vervolgens een stroom goed bedoeld, maar vaak verkeerd advies over je heen te krijgen. Dit betoog is geen aanval op jonge en – net als ik – soms onzekere ouders, het is een tegenaanval op misinformatie en op de promotie van slaaptechnieken die na grondige wetenschappelijke analyse meer kwaad dan goed blijken te doen.

De Week van de Pleegzorg (15-24 november) is begonnen. In onze gastblog laten we daarom met veel liefde een pleegzorgmama aan het woord die een warme brief schreef aan haar pleegdochter:

Lieve meid,

Je bent ondertussen 3 maand bij ons, als mensen vragen hoe oud je bent zeg ik nog steeds 9 maanden, de leeftijd dat je was toen je eind augustus bij ons kwam wonen, het staat in ons geheugen geprint. Eigenlijk word je eind deze maand al een jaar, de tijd vliegt. De aanloop naar jouw komst is niet zo vanzelfsprekend geweest: er zijn vele maanden voorbij gegaan van wachten, mogelijke ‘matchings’, die dan toch onmogelijk werden en zelfs toen jouw persoontje dan ‘in the picture’ kwam, bleef het nog onzeker of je effectief naar ons zou komen. Je had voor je bij ons kwam een hele fijne pleegmama die crisisopvang deed, dat maakte dat de overgang naar ons op een hele mooie, intense manier door ons allemaal is beleefd.

We vroegen Christine Vandenhole, founder en coördinatrice van Berrefonds vzw, om een gastblog te schrijven die net zoals de maand november in teken staat van verlies.

2019 is een bijzonder jaar voor mij. Want we vieren het tienjarig bestaan van het Berrefonds. Ik weet niet of je onze vzw kent - ik hoop in alle eerlijkheid van niet - tenzij je ook een kind(je) bent verloren, dan wens ik van harte dat je ons wel kent. Wij zetten ons immers elke dag in om ouders, familie en vrienden van overleden kindjes te helpen in de moeilijke taak die hen wacht om hun leven na het verlies van een kind opnieuw op te bouwen. En omdat ik als vroedvrouw én in die tien jaar Berrefonds heel veel heb geleerd vanuit de praktijk, dankzij het ondersteunen van intussen duizenden ouders in Vlaanderen met Koesterkoffers, inloopdagen, Koesterbabbels, evenementen en studiedagen, besloot ik begin dit jaar al die kennis en inzichten te bundelen in een boek. ‘Het rouwt in jou’ is een eerlijk hulpboek geworden bij het verlies van een kind.