ECK Blogt!

September is vaak een nieuwe start, een nieuw schooljaar, nieuwe kansen, andere kansen, een andere start. Een gastblog van Peter Swinnen van Cokoen.

Het droomscenario van een zorgeloze ideale zwangerschap, bevalling en geboorte zoals je wel eens leest in verhalen, ziet op tv enz: neen, dat was er 29 jaar geleden niet bij voor mijn ouders en ook niet (onbewust) voor mezelf.

Ik ben na 28 weken zwangerschap geboren en was dus een écht prematuurtje!
Bij mijn geboorte woog ik 640 g en was 33 cm groot (of beter gezegd ‘klein’).
4 maanden heb ik in ‘hotel couveuse’ doorgebracht met 24/7 roomservice door een klein leger verpleegsters die de klok rond mij verzorgden.
De extra zorg en medische opvolging bleven ook noodzakelijk als opgroeiend kind en jongere.

Verslag van een facilitatie bij de Vlaamse expertisecentra voor kraamzorg.

Deze keer een blog van Marjan Blokland,  antropoloog, creatief agoog en sociaal-cultureel werker van Anthros. En ook een kijkje achter de schermen van de ECK's.

Als je achter het Brusselse Noordstation de wirwar van straatjes inloopt, lijkt het alsof je terechtkomt in een soek. Hier vind je een mengelmoes van producten, talen, geuren en kleuren. Sappige meloenen staan uitgestald op een grauwe stoeprand, aangeprezen in het Arabisch  en Frans. Een kleurige doekenwinkel met Afrikaanse prints zit ernaast. Verderop staan plastic emmers, dweildoeken in bulk en muntthee-serviezen …  rokende mannen praten druk gesticulerend bij een koffiebar. Als haastige voetganger die een gierende taxi ontwijkt, word ik zelfs niet opgemerkt. Terwijl de ochtenddrukte in de straatjes langzaam gaat liggen, bekruipt  het geraas van de aanpalende hoofdstraat deze buurt …. Ah, bruisend Brussel! Na enkele  omzwervingen langs botanisch groen en opgebroken tramsporen bereik ik het gerestaureerd herenhuis waar de kantoren zich bevinden van het expertisecentrum voor perinatale zorg. Hier wachten de dames van de Vlaamse expertisecentra voor kraamzorg mij op rondom dampende kopjes koffie en een bordje Belgische chocolaatjes.

Het is zo ver. Ik ontkom er niet meer aan. Nu de bevalling voor de deur staat, word ik sporadisch overvallen door plotse opflakkeringen van nesteldrang. Dat het sterker is dan mezelf begot. Met een 38 weken zwangere ton, waggel ik onrustig door ons nest – een oud huis in volle verbouwing met een man, een uitbundige grote vakantie- kleuter van 4, en een handjevol huisdieren als medebewoners. Lees: hier valt altijd wat te rommelen, schilderen, repareren en vervangen.

Wassen, poetsen, kasten reorganiseren en spulletjes weggeven of – gooien. Niets is veilig. Geen pluisje ontgaat mijn arendsoog. Met stofzuiger en zwiepende vod wordt het pacht onder handen genomen... Om uiteindelijk een uur later half in slaap te dommelen op de zetel. Want zo plots de extreme opruimwoede me overvalt, zo snel verdwijnt het ook weer en wil ik vooral luilakken onder een zacht dekentje.

Dit is er eentje voor zwangeren en ouders met baby’s. Het kan afzien zijn in dit hete weer. Maar het geeft later toch ook mooie herinneringen.
Mijn zwangerschappen zijn alweer jaren achter de rug. Toch vergeet ik de hoogzwangere zomers nooit. Mijn kinderen zijn geboren in september, dus bij beiden zat ik in de zomer in mijn laatste zwangere weken.