Een moedig boek, waarin de auteur aan zichzelf toegeeft dat haar opvoeding niet aan het lukken is… De omgang met haar driejarige dochter wordt een strijd. Als verslaggever reist ze veel en het valt haar op dat op veel plaatsen kinderen zich heel anders gedragen dan in het Westen. Ze vraagt zich af waarom dat zo is, en wil graag leren om anders om te gaan met haar dochter.

Michaeleen en dochter Rosie gaan daarom samen op reis, om te kijken hoe de Maya, de Inuït en Hadzabe de omgang met hun kinderen aanpakken. Daarnaast gaat Michaeleen ook verder op zoek door gesprekken met antropologen, psychologen en neurowetenschappers.

Wat ben ik blij met het verschijnen van dit boek! We weten dat heel wat ouders af en toe tot altijd samen met hun baby in hetzelfde bed slapen. Hoewel dit over het algemeen nog vaak wordt afgeraden, kan het wel als het op een veilige manier gebeurt maar dan moet je als ouders wel weten hoe. Als professional die ouders informeert is er ook nood aan info. Zowel ouders als professionals vinden in dit boek alle antwoorden op vragen die ze zouden hebben over cosleeping op hetzelfde slaapoppervlak.

James McKenna is DE autoriteit wat betreft bedsharing. In dit boek introduceert hij de nieuwe term ‘breastsleeping’ (heel moeilijk te vertalen in het Nederlands). Het gaat specifiek over het samen slapen in één bed van de borstvoedende moeder en baby, en eventueel de vader/partner. Dit de meest natuurlijke, optimale en veilige situatie voor een baby om te slapen. Het is echter niet in alle omstandigheden de beste keuze om samen te slapen op één oppervlak, en dat wordt duidelijk uitgelegd.

Als je het boek in handen krijgt, vind je het misschien wel dik en een beetje overweldigend om te beginnen lezen. Maar het is heel duidelijk is een aantal delen verdeeld, dus je kan heel gericht beginnen lezen in het deel dat je het meeste interesseert. Het is ook heel vlot leesbaar.

Ik las onlangs deze FB-post van Motherly (12/6/2021): Motherly - "This was my shame. This was my horror. But... | Facebook en ik vond die zo mooi en waar, dat ik de tekst met plezier voor jullie vertaalde.

“Hier schaamde ik me voor. Dit vond ik horror.
Maar vandaag voel ik geen aarzeling.
Geen zenuwen.
Geen ‘wat zullen ze ervan zeggen?’.
Alleen maar rust.

Omdat ik het nu begrijp. Ik begrijp dat dit gewoon het menselijk lichaam is.

📷: @thebirdspapaya

“Een boek met openhartige getuigenissen en informatie over hulp voor het verwerken van het verlies”.

Het eerste deel bestaat inderdaad uit een heleboel getuigenissen. Moeders die nog altijd achter hun beslissing staan, moeders die niet zelf mochten of konden beslissen, moeders die nog worstelen met verdriet of schuldgevoel, vaders die het van op een afstand meemaakten of er net dichtbij betrokken werden,… iedereen komt aan het woord. Het is boeiend om deze diversiteit aan verhalen te lezen en over de verschillende gevoelens die een abortus met zich kan meebrengen.

Ik was aangetrokken tot dit boek omdat erbij vermeld staat ‘bij hoogsensitiviteit en introversie’. Ik was hierbij vooral nieuwsgierig naar wat ik als hoogsensitieve moeder in retrospect eruit zou halen.  

Het boek is geschreven door de blogster van Mommyhood. Het is dan ook vooral een persoonlijk verhaal. Leuk om inkijk te krijgen in hoe iemand anders het moederschap aanpakt als introverte vrouw, maar het maakt wel dat je eruit moet halen wat bij jou persoonlijk past en dat je het boek niet moet zien als een ‘to do’. 

Een groot deel gaat over wat introversie is, en hoe je eventueel herkent of je het wel of niet bent. Het blijkt dat er heel wat mengvormen zijn, dus het is niet zwart-wit. Zelf herkende ik wel één en ander, maar zeker niet alles. Het wordt ook duidelijk dat introvert zijn en hoogsensitief zijn niet hetzelfde is, en niet altijd hoeft samen te gaan. Er is zeker wel wat overlap, dat wel.