Een verfrissend boek! Het is een verzuchting van heel wat ouders die het belangrijk vinden om natuurlijk op te voeden, dat het zo moeilijk is om opvang te vinden waar deze opvoedstijl wordt doorgezet. In de opvang zelf wordt dan weer vaak aangegeven dat het niet mogelijk is, hoewel het belang er vaak wel van wordt ingezien.

Inge Donckers, die zelf een kinderopvang uitbaat, maakt met dit boekje duidelijk dat het wel kan!

In een eerste hoofdstukje duidt ze enkele termen, én maakt ze ook meteen duidelijk dat natuurlijk opvoeden niet gelijk staat aan grenzeloos opvoeden. Het gaat er net om dat je kind mee beweegt in jouw bezigheden, en zich gehoord en gerespecteerd voelt. Hoe doe je dat dan, specifiek in de opvang, wanneer je voor meerdere kinderen tegelijk zorgt? Dat maakt ze duidelijk in de volgende hoofdstukken.

Tijdens het vorig academiejaar begeleidde ik als externe begeleider een groepje bachelorstudenten toegepaste psychologie bij hun bachelorproef. Ze schreven deze rond parentale burn-out, en namen toen ook contact op met de auteurs van dit boek. Nu ik dit boek las, weet ik zeker dat de studenten heel mooi werk afleverden omdat ik al veel herkende van wat ik nu las.

Interessant boek! Na een inleiding en een deel over het wat en hoe van een parentale burn-out, kan je met een test uitzoeken of wat jij meemaakt misschien wel zoiets is. Ik denk dat het boek veel herkenbaarheid kan geven aan ouders die het niet meer zien zitten en zich uitgeput voelen, het zal zeker het gevoel geven niet alleen te zijn. Parentale burn-out is een nog niet zo gekend fenomeen als een burn-out gerelateerd aan het werk, maar is even écht. Dit boek en de vele getuigenissen halen dit uit de taboesfeer. Ouders die dit meemaken zijn zeker geen ‘slechte ouders’. In tegendeel: het zijn vaak ouders die het heel goed willen doen! Alleen zijn er dan omstandigheden die het moeilijk maken…

"We kennen simpelweg het verhaal van andere mensen niet, en hen veroordelen voor het nemen van beslissingen die anders zijn dan de onze is niet alleen oneerlijk, het is gemeen."

 Af en toe kom ik een artikel tegen waarvan ik onmiddellijk weet dat ik het wil vertalen voor deze blog. Dit is er zo eentje. Uiteraard zie ik de vele voordelen van borstvoeding in, maar ik vind het ook heel belangrijk om te horen waarom een moeder hier niet voor kiest, in gesprek te gaan met haar en haar keuze te respecteren en te ondersteunen.

Het oorspronkelijk artikel vind je hier. Het is geschreven door Diana Spalding en gepubliceerd op Motherly.

 Borstvoeding is ongelooflijk. Het lijkt wel of er elke week een nieuw rapport uitkomt dat vertelt over weer een ander miraculeus ding dat borstvoeding kan geven. Het lijkt er ook op dat we elke week iets horen over een vrouw die beoordeeld werd of kritiek over zich kreeg over de manier waarop ze kiest haar baby te voeden.

 Tijdens het vorig academiejaar begeleidde ik als externe begeleider een groepje bachelorstudenten toegepaste psychologie bij hun bachelorproef. Ze schreven deze rond parentale burn-out, en namen toen ook contact op met de auteurs van dit boek. Nu ik dit boek las, weet ik zeker dat de studenten heel mooi werk afleverden omdat ik al veel herkende van wat ik nu las 😊

Interessant boek! Na een inleiding en een deel over het wat en hoe van een parentale burn-out, kan je met een test uitzoeken of wat jij meemaakt misschien wel zoiets is. Ik denk dat het boek veel herkenbaarheid kan geven aan ouders die het niet meer zien zitten en zich uitgeput voelen, het zal zeker het gevoel geven niet alleen te zijn. Parentale burn-out is een nog niet zo gekend fenomeen als een burn-out gerelateerd aan het werk, maar is even écht. Dit boek en de vele getuigenissen halen dit uit de taboesfeer.

Nog niet zo lang geleden recenseerde ik Gertie’s vorige boek over abortus. Die recensie kan je hier lezen.

Ik kan er eigenlijk niet veel aan toevoegen. Ook in die nieuwe boek vind je in het eerste deel heel wat getuigenissen van vrouwen en mannen die een abortus meemaakten. Je leest ook getuigenissen met een follow-up na 5 jaar: die terugblikken zijn een interessante toevoeging.

In het tweede deel krijg je reflecties geschreven door een uiteenlopend keur aan professionals: Gertie zelf, maar een filosofe, een theologe en ethica, een fotografe en zelfs expert rouwverwerking Manu Keirse. Sommige bijdragen zijn al interessanter en minder uit persoonlijk oogpunt geschreven dan andere, maar ik denk dat alle lezers hier zelf in kunnen selecteren wat zij interessant vinden om grondig door te lezen en waar wat sneller over te gaan.