ECK Blogt!

De Week van de Pleegzorg (15-24 november) is begonnen. In onze gastblog laten we daarom met veel liefde een pleegzorgmama aan het woord die een warme brief schreef aan haar pleegdochter:

Lieve meid,

Je bent ondertussen 3 maand bij ons, als mensen vragen hoe oud je bent zeg ik nog steeds 9 maanden, de leeftijd dat je was toen je eind augustus bij ons kwam wonen, het staat in ons geheugen geprint. Eigenlijk word je eind deze maand al een jaar, de tijd vliegt. De aanloop naar jouw komst is niet zo vanzelfsprekend geweest: er zijn vele maanden voorbij gegaan van wachten, mogelijke ‘matchings’, die dan toch onmogelijk werden en zelfs toen jouw persoontje dan ‘in the picture’ kwam, bleef het nog onzeker of je effectief naar ons zou komen. Je had voor je bij ons kwam een hele fijne pleegmama die crisisopvang deed, dat maakte dat de overgang naar ons op een hele mooie, intense manier door ons allemaal is beleefd.

We vroegen Christine Vandenhole, founder en coördinatrice van Berrefonds vzw, om een gastblog te schrijven die net zoals de maand november in teken staat van verlies.

2019 is een bijzonder jaar voor mij. Want we vieren het tienjarig bestaan van het Berrefonds. Ik weet niet of je onze vzw kent - ik hoop in alle eerlijkheid van niet - tenzij je ook een kind(je) bent verloren, dan wens ik van harte dat je ons wel kent. Wij zetten ons immers elke dag in om ouders, familie en vrienden van overleden kindjes te helpen in de moeilijke taak die hen wacht om hun leven na het verlies van een kind opnieuw op te bouwen. En omdat ik als vroedvrouw én in die tien jaar Berrefonds heel veel heb geleerd vanuit de praktijk, dankzij het ondersteunen van intussen duizenden ouders in Vlaanderen met Koesterkoffers, inloopdagen, Koesterbabbels, evenementen en studiedagen, besloot ik begin dit jaar al die kennis en inzichten te bundelen in een boek. ‘Het rouwt in jou’ is een eerlijk hulpboek geworden bij het verlies van een kind.

7 redenen om je kind(eren) te vertellen over je zwangerschapsverlies

November is de maand waarin we traditioneel stilstaan bij verlies. Deze blog gaat over een specifieke vorm van verlies: zwangerschapsverlies. Viki Peeters, kinderwensconsulent & miskraambegeleider bij De Fertiliteitsmentor* schreef voor ons deze gastblog:

Wat doe je als er al een kind is (of kinderen zijn) in jouw gezin? Vertel je ze over het kindje dat je verloor tijdens je zwangerschap, hoe pril het misschien ook was?  Of zwijg je in alle toonaarden?

Kinderen beschermen tegen alles wat te maken heeft met verlies en verdriet is een natuurlijke reflex als ouder. Je wil je kind op geen enkele manier verdriet doen, toch? Bovendien begrijpen kinderen nog niet alles. Hieruit kan je besluiten dat het beter is om ‘gewoon’ niks te vertellen. Voor jezelf als ouder kan dat op dat moment ook comfortabeler voelen.

Toch wil ik hier een pleidooi houden om het te vertellen aan je andere kind(eren). Ik staaf het graag met 7 argumenten:

Ouderschap is vermoeiend, daar hoeven we geen doekjes om te winden. Het is oké om niet altijd op die roze wolk te zweven, daar moeten dus zeker geen schuldgevoelens op wegen. Hetzelfde geldt voor alle dingen die je per se perfect in orde wil hebben. Je moet soms minder dan je denkt, en je kleintje heeft zo zijn / haar manier om jou duidelijk te maken wat er écht belangrijk is.

Dit gevoel werd prachtig in woorden gevangen door schrijfster Regan Long. Wij vertaalden haar verhaal voor jou.

Ik had zoveel te doen, maar in plaats daarvan hield ik je vast

Vandaag was mijn voorraad geduld uitgeput - net als ik. Het enige waar ik aan kon denken, was eens een paar minuten tijd voor mezelf hebben.

Maar toen je in slaap viel op mijn borst, was de keuze snel gemaakt: in plaats van de lange lijst met todo’s hield ik je vast.

Ik ging de vaatwasser uitladen en de andere berg afwas doen,

maar in plaats daarvan hield ik je vast.