Een pareltje van Jo Olluyn voor de Kraamvogel.
Dit is het verhaal van Anna, uit het leven gegrepen en de moeite om even door te lezen.
Op vrijdagnamiddag zit er een mailtje in de mailbox van www.zwangerinantwerpen.be van Anna. Het is een vraag om hulp. Ik schrik van haar verhaal. Anna is 16 jaar, in België zonder ouders, zonder wettige verblijfsdocumenten en ze denkt al 8 maanden zwanger te zijn. Wat nu?
Ik reageer onmiddellijk en spreek maandag met haar af. Het hele weekend spookt ze door mijn hoofd. We ontmoeten elkaar in een koffiebar. Ik trakteer. Ze zit er wat onwennig bij. Ik stel veel vragen en zo komt ze wat los. Ze spreekt vloeiend Nederlands. Ze woonde jaren in België, maar werd een jaar geleden met haar gezin uitgewezen. Terug naar Georgië. Ondertussen kwam ze nog op bezoek in België bij haar verloofde en zijn ouders. Terug thuis bleek ze zwanger… Ongehuwd, in een moslimgezin. Ze vreesde dat dat niet zou aanvaard worden door haar familie, dus ze zweeg. Ze vertelde het wel tegen de vader van haar kindje, maar hij wil niets meer met haar te maken hebben. Hij is bang voor de reactie van zijn ouders.
Na 6 maanden vertrok ze thuis en kwam ze terug naar Antwerpen. Hier logeert ze bij een vriendin.
Ik ben de eerste met wie ze kan delen dat ze zwanger is. De eerste met wie ze haar blijdschap, maar ook haar zorgen deelt. Acht lange maanden droeg ze de zwangerschap alleen, letterlijk en figuurlijk.
Eigenlijk is dit boekje geschreven voor kinderen van de basisschool. Toch is het ook nuttig voor volwassenen om op een eenvoudige manier meer te weten te komen over meertalig opvoeden. Is dit mogelijk? Is het moeilijker voor de kinderen? Heeft het voordelen?
Van alle vragen die je aan een kersverse ouder kan stellen, rolt “Slaapt je baby al flink?” frustrerend vaak over de lippen. Alsof de obsessie met nachtrust in onze hectische samenleving nog niet groot genoeg is. De sarcast in mij zou het liefst met een afgestreken gezicht antwoorden dat mijn vijf weken oude dochtertje uiteraard al de volle acht uur doorslaapt zonder een kik te geven, en dat ik barst van de energie. Het alternatief is toegeven dat de onderbroken nachten best vermoeiend zijn, om vervolgens een stroom goed bedoeld, maar vaak verkeerd advies over je heen te krijgen. Dit betoog is geen aanval op jonge en – net als ik – soms onzekere ouders, het is een tegenaanval op misinformatie en op de promotie van slaaptechnieken die na grondige wetenschappelijke analyse meer kwaad dan goed blijken te doen.
De Week van de Pleegzorg (15-24 november) is begonnen. In onze gastblog laten we daarom met veel liefde een pleegzorgmama aan het woord die een warme brief schreef aan haar pleegdochter:
Lieve meid,
Je bent ondertussen 3 maand bij ons, als mensen vragen hoe oud je bent zeg ik nog steeds 9 maanden, de leeftijd dat je was toen je eind augustus bij ons kwam wonen, het staat in ons geheugen geprint. Eigenlijk word je eind deze maand al een jaar, de tijd vliegt. De aanloop naar jouw komst is niet zo vanzelfsprekend geweest: er zijn vele maanden voorbij gegaan van wachten, mogelijke ‘matchings’, die dan toch onmogelijk werden en zelfs toen jouw persoontje dan ‘in the picture’ kwam, bleef het nog onzeker of je effectief naar ons zou komen. Je had voor je bij ons kwam een hele fijne pleegmama die crisisopvang deed, dat maakte dat de overgang naar ons op een hele mooie, intense manier door ons allemaal is beleefd.
